این مطلب، لید پرونده‌ی دیروز «زندگی سلام» بود که به مناسبت 17 شوال روز ملی «فرهنگ پهلوانی و ورزش زورخانه‌ای» کار کرده بودم. غیر از یک مطلب، بقیه‌اش کار خودم بود.
17 شوال 5 هجری قمری، اطراف مدینه؛ روزی بود که «همه ایمان در برابر همه شرک» ایستاده بود و یک نبرد تن به تن میان بزرگ‌ترین مبارزان اسلام و سپاه شرک درگرفت. «عمرو بن عبدود» از خندق عبور کرده و رجز می‌خواند. هیچ‌کس داوطلب مبارزه با عمرو نشد، جز یک نفر. علی(ع) به تنهایی با جنگ‌آوری مبارزه کرد که او را با «هزار سوار» برابر می‌دانستند. در پایان نبرد و بعد از پیروزی مولا علی(ع) عمرو به سمت امیرالمؤمنین(ع) آب دهان انداخت و به ایشان ناسزا گفت اما مولا(ع) با بزرگواری، کشتن عمرو را به تأخیر انداخت تا او را فقط برای رضای خدا به هلاکت برساند. روز 17 شوال را به افتخار پهلوان تمام‌نشدنی تاریخ، روز «فرهنگ پهلوانی و ورزش زورخانه‌ای» نامیده‌اند. اهالی زورخانه، تلاش می‌کنند تا با اقتدا به مولا علی(ع) در پرورش هم‌زمان جسم و روح، قدرت بدنی و جوان‌مردی سرآمد باشند. آن‌ها تأسی از علی(ع) و پیروان جوان‌مردش از جمله «پوریای ولی» را سرلوحه کارشان قرار می‌دهند و می‌کوشند به این رباعی رودکی عمل کنند:
گر بر سر نفس خود امیری مردی / بر کور و کر ار نکته نگیری، مردی
مردی نبود فتاده را پای زدن / گر دست فتاده‌ای بگیری، مردی
به همین مناسبت پرونده‌ای درباره‌ی ورزش باستانی، آداب و شرایطش تدارک دیده‌ایم که در ادامه می‌خوانید:
