معرفی و بریده‌هایی از کتاب «چهل نامه‌ی کوتاه به همسرم»؛ دوره‌ی 138 صفحه‌ای مشاوره‌ی خانواده

این مطلب در پرونده‌ی «نامه‌ای به همسرم» امروز، چاپ شد. اصل معرفی کتاب که در همین صفحه می‌خوانید، حدود 270 کلمه‌ست و بریده‌هایی از کتاب که فقط در ادامه مطلب آمده، آن را طولانی کرده. خواندن این کتاب بسیار خوب را که مثل باقی کتاب‌های نادر، عالی هستند، به همه‌ی خوانندگان این سطور، توصیه می‌کنم.

در بین نامه‌هایی که همسران برای همدیگر نوشته‌اند، برخی مشهورتر شده‌اند. یکی از آن‌ها، مجموعه‌ی نامه‌هایی است که «نادر ابراهیمی» نویسنده‌ی معاصر، برای همسرش «فرزانه منصوری» نوشته است و در کتاب کوچک «چهل نامه‌ی کوتاه به همسرم» چاپ شده. این نامه‌ها که در 3-4 سال (از 63 تا 66) نوشته شده‌اند، همان‌طور که در مقدمه‌ی کتاب هم آمده، از زمانی آغاز شده‌اند که نادر ابراهیمی، تازه تمرین خطاطی را شروع کرده بود. او در آن زمان با نامه‌هایش، به مسایلی می‌پرداخت که به قول خودش ممکن بود قلب خودش و همسرش را بیازارد.

«چهل نامه‌ی کوتاه به همسرم» بیش از آن که مجموعه‌ای از نامه‌های یک نویسنده به همسرش باشد، یک دوره‌ی مشاوره‌ی خانواده است. نادر ابراهیمی از نامه، برای حل مشکلاتی استفاده کرده که در طول زندگی برایش پیش آمده و شاید برای هر زوج دیگری هم پیش بیاید. همین موضوع یعنی وجه اشتراک‌شان با زندگی زوج‌های ایرانی امروز، این کتاب را برای ما خواندنی می‌کند. او از سختی‌های راه زندگی، نگاهش به تنش‌های زوج‌ها و حتی قهر و پیاده‌روی‌های شبانه می‌گوید. نادر ابراهیمی در این نامه‌ها، جهان‌بینی خود را که از مبارزه‌ی سخت و خستگی‌ناپذیر با سختی‌های زندگی تشکیل شده، به مخاطبش (و مخاطبان آینده‌اش) می‌رساند و آن را در پوشش حریرگونه‌ی تمجید و ابراز علاقه‌ی تمام‌نشدنی‌اش، به او عرضه می‌کند. این شیوه، شاید مهم‌ترین درسی است که ما می‌توانیم از این کتاب یاد بگیریم؛ او دارویی تلخ و البته مفید را در ظرفی از عسل، به همسرش هدیه می‌کند.

کتاب، 138 صفحه دارد؛ با نامه‌هایی که از 3-4 صفحه طولانی‌تر نیستند و حتی بین‌شان، نامه‌ی 4 خطی هم پیدا می‌شود. با هم بریده‌هایی از این نامه‌ها را [در ادامه مطلب] می‌خوانیم:

گزارشی از یک نوبت ورزش در زورخانه؛ رخصت، فرصت!

نیم ساعتی به شروع ورزش مانده و 5-4 نفر دارند خودشان را در قسمت‌های مختلف گود و بیرون از گود گرم می‌کنند. دلیل خلوتی زورخانه به زودی مشخص می‌شود؛ بقیه‌ی ورزشکاران که حدود 40 نفر هستند، در فضایی شبستان‌مانند، نماز جماعت می‌خوانند. امام جماعت که روحانی مسنی‌ است، بین دو نماز چند دقیقه‌ای صحبت می‌کند. باستانی‌کارها بعد از نماز به سمت گود سرازیر می‌شوند تا ورزش را آغاز کنند. پیشکسوت گود که نرمش را شروع می‌کند، بقیه به ترتیب سن و تجربه، پشت سرش به راه می‌افتند و به آرامی دور گود می‌دوند. هرکسی که میانه‌ی دویدن، وارد گود می‌شود، از مرشد «رخصت» می‌گیرد و بعد از «فرصت» مرشد، وارد گود می‌شود، زمین را می‌بوسد و به نرمش‌کنندگان می‌پیوندد. تلاش همه بر این است که ترتیب را رعایت کنند. ابتدا مسن‌ترها و پیشکسوت‌ها و هرچه به آخر صف می‌رسد؛ جوان‌ترها و تازه‌کارها. بعد از چند دقیقه دوی آرام دور گود، با اشاره‌ی مرشد به سمت میل‌ها می‌روند و قسمت سخت‌تر ماجرا آغاز می‌شود.

کدام میل مناسب من است؟

اولین گروهی که میل را برمی‌دارند، سادات جمع هستند که با ندای بلند «جده‌ی سادات» که پیشکسوت می‌گوید، میل‌شان را برمی‌دارند. هرکسی می‌داند کدام میل مناسبش است؛ جز کسانی که بار اول‌شان است ورزش می‌کنند. آن‌ها به اشاره‌ی پیشکسوت، سراغ کوچک‌ترین میل می‌روند. چند لحظه‌ی بعد مرشد یک نفر را از بین جمع به عنوان «میان‌دار» مشخص می‌کند که باید به مرکز گود برود و ورزش را رهبری کند. میان‌دار از علی(ع) و خدای او استعانت می‌طلبد و میل را بلند می‌کند. باقی ورزشکاران هم «یاعلی»گویان میل‌ها را برمی‌دارند و روی شانه می‌گذارند. لحظه‌ای بعد، مرشد ضرب می‌گیرد و میان‌دار کارش را شروع می‌کند. طنین نوای مرشد در سالن می‌پیچد و ورزشکاران ده دقیقه‌ای را به همین منوال می‌گذرانند تا باز هم با اشاره‌ی مرشد، میل‌زدن تمام شود. در این لحظه، میان‌دار برای سلامتی مرشد و ورزشکاران، از جمع، صلواتی می‌خواهد و بانگ درود بر اهل بیت(ع) در زورخانه می‌پیچد. باز هم به همان ترتیب سابق میل‌ها را سر جای‌شان می‌گذارند و تخته‌های شنا را برمی‌دارند. میان‌دار جدید را هم مرشد معین می‌کند. تخته‌ها را روی زمین می‌گذارند و شنا را شروع می‌کنند.

شنا به سبک زورخانه

برخلاف شنایی که برای همه ما آشناست، باستانی‌کارها در زمان شنارفتن پاها را کاملاً باز می‌کنند و کمرشان را خم می‌کنند. با ضرب و نوای مرشد، شنا شروع می‌شود و 8-7 دقیقه به طول می‌انجامد؛ دقایقی که برای تازه‌کارها به کندی می‌گذرد!

تقلیدکردن حرکات پیچیده‌ی میان‌دار

بعد از شنا نوبت حرکات کششی است که بسیار متنوع است. در لحظات ابتدایی حرکات کششی، دو نفر از ورزشکاران که یکی‌شان مویی سپید کرده است، تِی را از کنار گود برمی‌دارند تا بخش کوچکی از گود را که خیس شده، خشک کنند. ورزشکار جوان‌تر کارش را خودش انجام می‌دهد اما یکی از جوان‌ترها از آن سوی گود می‌آید و تی را از پیشکسوت می‌گیرد و زمین را خشک می‌کند؛ احترام به بزرگ‌تر در لحظه‌لحظه‌ی ورزش باستانی دیده می‌شود. در زمان حرکات کششی، میان‌دار حرکاتی را اجرا می‌کند که به هیچ عنوان برای تازه‌کارها آشنا نیست. حتی بعضی قدیمی‌ترها هم برای هماهنگ‌شدن و تقلید حرکات میان‌دار، مشکل پیدا می‌کنند. هیچ‌‌یک از حرکات به تنهایی سخت نیست، اما برای کسی که میل زده و شنا رفته، آن‌قدری سخت هست که اگر تازه‌کار باشد، چند دقیقه‌ای مکث و نفسی تازه کند. نه مرشد و نه هیچ‌کس دیگر، به کسانی که خسته شده‌اند و بعضی حرکات را انجام نمی‌دهند، تذکری نمی‌دهد. همه سرشان به کار خودشان است. میان‌دار هر حرکت را 5-4 بار انجام می‌دهد و سراغ بعدی می‌رود ولی با این حال، تنوع بی‌نظیر حرکات، بدن‌ها را خسته و خیس می‌کند.

چرخ‌ زدن وسط گود

بعد از حدود 20 دقیقه حرکات کششی، نوبت به چرخ‌زدن می‌رسد. باستانی‌کارها یکی‌یکی به مرکز گود می‌آیند و می‌چرخند؛ هر نفر کمتر از 10 دور. اما باسابقه‌ترها بیشتر می‌چرخند. گاهی پیش می‌آید که یک نفر 80-70 دور می‌چرخد؛ کاری که از کمتر ورزشکاری ساخته است. بعد از چرخ‌زدن، باز هم نوبت میل‌زدن است؛ اما پیش از آن، میان‌دار از جمع می‌خواهد «به جمال مولا علی(ع)» صلوات بفرستند. به سیاق قبل، با صدای ضرب و اشعاری که مرشد می‌خواند، چند دقیقه‌ای میل می‌زنند. میل‌زدن‌ها این بار سریع‌تر است و بدون مکث انجام می‌شود. هماهنگی 60 نفر ورزشکار در یک فضای کوچک، چشم‌نواز است. 60 میل همزمان از شانه‌ی راست پایین می‌رود و درحالی بالا می‌آید که 60 میل دیگر در یک هارمونی مثال‌زدنی، از شانه‌ی چپ پایین می‌رود. ورزشکاران بعد از میل زدن‌، برای دقایق نفس‌گیر آخر آماده می‌شوند.

آخرین ورزش، شناست که بسیار کوتاه انجام می‌شود. رسم است پیش از پایان ورزش در زورخانه، یکی از ورزشکاران دعا کند و بقیه آمین بگویند. آخرین میان‌دار که باسابقه است ولی پیشکسوت نیست، به پیشکسوت‌ها و چند نفری از جوان‌ها تعارف می‌کند ولی آن‌ها کار را به عهده‌ی خودش می‌گذارند. او برای جمع ورزشکاران، مرشد، تماشاچی‌های دور گود و ورزشکاران گذشته و مرحوم دعا می‌کند و جمع آمین می‌گویند. سپس ورزشکاران بنا بر رعایت کسوت، به ترتیب سن و سابقه از گود بیرون می‌روند.

خسته شده‌ای، فرصت!

کل زمان ورزش زورخانه‌ای در یک نوبت، معمولاً از یک ساعت بیشتر نمی‌شود اما بعضی تازه‌کارها که در اواسط زمان ورزش خسته شده‌اند، می‌توانند از مرشد رخصت بگیرند و از گود بیرون بروند؛ امری که گاهی دیده می‌شود و به چشم هیچ‌ یک از ورزشکاران زشت نیست. هریک از ورزشکاران باسابقه‌تر، زمانی تازه‌کار بوده است و سختی روزهای اول را درک می‌کند. علاوه بر آن، روح اخلاقی حاکم بر ورزش باستانی، هیچ‌گاه اجازه نمی‌دهد که باستانی‌کارها همدیگر را مسخره کنند؛ به عکس، آن‌ها تلاش می‌کنند تا تازه‌کارها را راهنمایی و کمک کنند.

چگونه ورزش باستانی را شروع کنیم؟

شاید شما هم به فکر افتاده باشید که ورزش زورخانه‌ای را شروع کنید و به قول معروف باستانی‌کار شوید. برای این کار چه چیزهایی لازم دارید؟ لباس مخصوص باستانی‌کارها محدود است به یک شلوارک مخصوص که احتمالاً دیده‌اید و به آن «تُنُکه» می‌گویند. تنکه‌های مرغوب، محکم و زیبا هستند؛ با طرح‌های برجسته‌ی بوته‌جقه‌ای که در رنگ‌های مختلف در بازار پیدا می‌شود. معمولاً باستانی‌کارها با کمربند، تنکه را محکم می‌کنند. قیمت تنکه حدود ۶۰-۵۰ هزار تومان است ولی برای پیدا کردن تنکه در بازار، باید به فروشگاه‌های خاصی بروید چون همه جای شهر پیدا نمی‌شود. مثلاً در مشهد، فروشگاه‌های عرضه‌ی لوازم ورزشی در خیابان سعدی مرکز فروش این نوع لباس هستند. علاوه بر تنکه، اهالی زورخانه یک پیراهن ترجیحاً بدون دکمه می‌پوشند و همان‌طور که شاید دیده باشید، کسی درون گود جوراب و کفش به پا نمی‌کند. پس هزینه‌ی لباس برای یک باستانی‌کار، همان قیمت خرید تنکه است. اما اهل زورخانه وسایل مختلفی دارند که سرآمدشان «میل» و «تخته شنا»ست. دو نوع میل وجود دارد: میلِ ورزش و میلِ بازی. میل ورزش که دسته‌ای حدود 15 سانتی‌متری دارد، چوبی است و وزنش بین 5 تا 40 کیلوگرم است. اگر بخواهید در خانه‌تان میل بزنید، باید کیلویی 9 هزار تومان هزینه کنید؛ یعنی یک جفت میل 10 کیلویی حدود 180 هزار تومان آب می‌خورد. میلِ بازی هم که مخصوص پرتاب کردن است و به همین دلیل نهایتاً ۷-۶ کیلوگرم وزن دارد. یک جفت از این نوع میل که کمتر در خانه استفاده می‌شود، قیمتش حدود 30 تا 35 هزار تومان است. تخته‌شنا چوبی حدود 70 سانتی‌متری است که از نامش پیداست برای چه کاری ساخته شده. قیمت یک تخته‌شنای خوب، نهایتاً 15 هزار تومان است. اگر بخواهید در خانه ورزش کنید، احتمالاً تخته و میل را لازم دارید. در ورزش زورخانه‌ای وسایل دیگری هم به کار می‌رود از جمله «کَبّاده» و «سنگ». کباده ابزاری است فلزی و شبیه کمان تیراندازی. کباده که طولی بیشتر از یک متر و معمولاً بین 10 تا 40 کیلو وزن دارد، بعضی موقع‌ها در ابعاد بزرگ‌تر یا کوچک‌تر هم ساخته می‌شود. قیمت کباده، کیلویی 25 هزار تومان است. اما سنگ به عنوان بزرگ‌ترین و سنگین‌ترین وسیله‌ی یک زورخانه، ابعادی حدود 100×70 سانتی‌متر و وزنی بین 30 تا 60 کیلو دارد و استفاده از آن کارِ هر کسی نیست. به همین دلیل، پیدا کردن سنگ در بازار کار مشکلی است و چون به‌ندرت در خانه استفاده می‌شود، معمولاً زورخانه‌دارها آن را سفارش می‌دهند تا برایشان بسازند. اما همان‌طور که شاید شنیده باشید، کودکان و نوجوانان هم ورزش باستانی انجام می‌دهند. اگر بخواهید برای فرزند کوچک‌تان لوازم ورزش باستانی بخرید، بهتر است سراغ تخته شنا، کباده‌ی بچه‌گانه و یک جفت میلِ کوچک (ترجیحاً میلِ بازی) بروید. یک عدد کباده‌ی بچه‌گانه حدود 65 هزارتومان قیمت دارد.

ورزش باستانی را به اخلاق و مرام می‌شناسند؛ گفت‌وگو با یک مرشد و باستانی‌کار قدیمی

«مرتضی نماینده‌ی جورابچی» مرشد زورخانه‌ی آستان قدس رضوی در مشهد است. او با آن‌که بیشتر از 4 دهه سابقه ورزش باستانی دارد، اما پیش از گفت‌وگو، اصرار داشت برای مصاحبه از بزرگ‌ترِ زورخانه اجازه بگیرد. بالأخره چند دقیقه‌ای را پیش از شروع ورزش در گوشه‌ای دنج از این زورخانه با او گذراندیم. آن‌چه می‌خوانید، حاصل گفت‌وگویی کوتاه است با مرشدی که سال‌هاست با فضای ورزش پهلوانی مأنوس است:

*  چرا سراغ ورزش باستانی آمدید؟

عشق! به علاوه ورزش باستانی برای سلامتی مفید است، مثل دیگر ورزش‌ها. اما فرق باستانی با بقیه این است که ورزش ملی و سنتی خودمان است و از جایی دیگر نیامده است.

*  مرشد این‌جا چه نقشی دارد؟

وقتی ورزشکاران باستانی با صدای ضرب و نوای مرشد، ورزش می‌کنند، آن‌چنان وجدی پیدا می‌کنند که بیشتر از توان معمول‌شان ورزش می‌کنند.

*  چه اشعاری می‌خوانید؟

تقریباً همه چیز! در اشعار ما از مدح و منقبت ائمه‌ی اطهار(ع) هست تا شاهنامه‌خوانی، حافظ‌خوانی و... . در مناسبت‌های مختلف مثل اعیاد و تعزیه‌ها هم اشعار مرتبط با آن‌ها را می‌خوانیم.

*  کمی درباره‌ی اخلاق و آداب ورزش باستانی بگویید.

ورزش و ورزش‌کار باستانی را در وهله‌ی اول به اخلاق و مرامش می‌شناسند و سپس توانایی و مهارتِ بدنی. نماد ورزش باستانی، افتادگی و اخلاق پهلوانی ورزشکاران آن است. ورزش باستانی آدابی دارد که باید رعایت شود. مهم‌ترین آن‌ها در بالا یا پایین رفتن از گود و ابزار برداشتن است. اول سادات این کارها را انجام می‌دهند و بعد پیشکسوت‌ترین و به ترتیب تا مبتدی‌ترین‌ها.

*  ورزش باستانی رده‌ی سنی هم دارد؟

باستانی تنها ورزشی است در دنیا که نوه و پدربزرگ با هم انجام می‌دهند! البته حالا که تابستان است، کلاس‌های اوقاتِ فراغت برای کودکان و نوجوانان گذاشته‌اند ولی در حالت عادی رده‌های مختلف سنی وجود ندارد و همه با هم ورزش می‌کنند. ما همین امشب، هم نوجوان ۱۲-۱۰ ساله داریم و هم پیرمرد 85 ساله که داخل گود خواهند رفت و ورزش می‌کنند. در واقع ورزش باستانی مرگ دارد ولی بازنشستگی نه!

*  در زورخانه حرکات نمایشی هم انجام می‌دهند؟

در باستانی به حرکات نمایشی، شیرین‌کاری می‌گوییم که به عنوان تفنن و تفریح، انجام می‌شود؛ میل‌بازی و... است که جوان‌ترها علاقه دارند و انجام می‌دهند.

گر بر سر نفس خود امیری مردی

این مطلب، لید پرونده‌ی دیروز «زندگی سلام» بود که به مناسبت 17 شوال روز ملی «فرهنگ پهلوانی و ورزش زورخانه‌ای» کار کرده بودم. غیر از یک مطلب، بقیه‌اش کار خودم بود.

17 شوال 5 هجری قمری، اطراف مدینه؛ روزی بود که «همه ایمان در برابر همه شرک» ایستاده بود و یک نبرد تن به تن میان بزرگ‌ترین مبارزان اسلام و سپاه شرک درگرفت. «عمرو بن عبدود» از خندق عبور کرده و رجز می‌خواند. هیچ‌کس داوطلب مبارزه با عمرو نشد، جز یک نفر. علی(ع) به تنهایی با جنگ‌آوری مبارزه کرد که او را با «هزار سوار» برابر می‌دانستند. در پایان نبرد و بعد از پیروزی مولا علی(ع) عمرو به سمت امیرالمؤمنین(ع) آب دهان انداخت و به ایشان ناسزا گفت اما مولا(ع) با بزرگواری، کشتن عمرو را به تأخیر انداخت تا او را فقط برای رضای خدا به هلاکت برساند. روز 17 شوال را به افتخار پهلوان تمام‌نشدنی تاریخ، روز «فرهنگ پهلوانی و ورزش زورخانه‌ای» نامیده‌اند. اهالی زورخانه، تلاش می‌کنند تا با اقتدا به مولا علی(ع) در پرورش هم‌زمان جسم و روح، قدرت بدنی و جوان‌مردی سرآمد باشند. آن‌ها تأسی از علی(ع) و پیروان جوان‌مردش از جمله «پوریای ولی» را سرلوحه کارشان قرار می‌دهند و می‌کوشند به این رباعی رودکی عمل کنند:

گر بر سر نفس خود امیری مردی / بر کور و کر ار نکته نگیری، مردی

مردی نبود فتاده را پای زدن / گر دست فتاده‌ای بگیری، مردی

به همین مناسبت پرونده‌ای درباره‌ی ورزش باستانی، آداب و شرایطش تدارک دیده‌ایم که در ادامه می‌خوانید:

رادیو هفت، رفت

لید پرونده‌ی «زندگی سلام» درباره‌ی تعطیل شدن برنامه‌ی «رادیو هفت» که تو روزنامه‌ی ششم تیر چاپ شد. ضمناً تیتر خوب مطلب، از «سیدمصطفی صابری» هستش.

پایان خردادماه امسال و نامه‌ی گروه تهیه‌کننده‌ی «رادیو هفت»، پایانی تا این لحظه قطعی برای 5 سال پخش این برنامه‌ی پرمخاطب را رقم زد. رادیو هفت که مردادماه 89 برای اولین بار به روی آنتن شبکه‌ی آموزش سیما رفت، در 1118 قسمت توانست مخاطبان زیادی برای خود دست‌وپا کند. حاشیه‌های «رادیو هفت» از 20 اسفند پارسال شروع شد. «حسین ساروی» مدیر شبکه‌ی آموزش در نشستی خبری درباره‌ی رادیو هفت گفت: «سری جدید برنامه رادیو هفت از اردیبهشت‌ماه با انرژی بیشتر و همچنین با رویکرد آموزشی به روی آنتن خواهد رفت.» چند روز بعد هم «محمد صوفی» یکی از تهیه‌کنندگان برنامه در گفت‌وگو با خبرگزاری مهر، خبر از ادامه برنامه از 31 فروردین 94 داد؛ وعده‌ای که تا چند روز قبل از موعد پخش برنامه، برقرار بود اما اول اردیبهشت ماه، منصور ضابطیان بالأخره پرده از اختلافاتش با مدیران شبکه‌ی آموزش برداشت. او سربسته از «رویکردهای جدید» گفت، که احتمالاً به مدیریت جدید اشاره داشت. ضابطیان در گفت‌وگو با خبرگزاری مهر بخشی از این رویکردها را رسانه‌ای کرد و گفت: «بحث دیگر در جلساتی که با مسئولان داشتیم بر سر این بود که برنامه از حالت زنده به شکل تولیدی دربیاید... در این باره مذاکرات ما با مسئولان ادامه خواهد داشت تا بتوانیم همین ماهیت زنده‌ی برنامه را حفظ کنیم.» در ادامه‌ی کشمکش‌های پخش یا حذف این برنامه، محمد صوفی 18 اردیبهشت‌ماه درباره‌ی این رویکردهای جدید به ایسنا گفت: «برنامه‌ی رادیو هفت تصمیم گرفت با توجه به تغییراتی که در رویکرد شبکه‌های تلویزیونی صورت گرفته، خود را با رویکرد شبکه‌ی آموزش هماهنگ کند... رادیو هفت از 16 خردادماه به روی آنتن می‌رود. با این تفاوت که روزهای شنبه تا چهارشنبه به صورت تولیدی و روز پنج‌شنبه با توجه به میزان بالای مشارکت مخاطبان با برنامه، به شکل زنده پخش خواهد شد.» در نهایت بعد از سه ماه تعطیلی موقت، گروه برنامه‌ساز در نامه‌ای به مخاطبان‌شان خبر از تعطیلی این برنامه دادند: «به دنبال تغییرات جدید در فضای شبکه‌ی آموزش و پس از تلاش‌های فراوان برای رسیدن به یک تعامل دوجانبه میان سازندگان برنامه و تصمیم‌گیرندگان، متأسفانه این تلاش‌ها به یک توافق مؤثر منجر نشد. میزان تغییرات درخواستی به صورتی بود که ساختار رادیو هفت از شکل همیشگی خود خارج می‌شد و این نه به نفع شبکه بود و نه با سلیقه مخاطب فهیم برنامه همخوانی داشت.» و این نامه به معنای پایانی بود بر 5 سال پخش یکی از پرمخاطب‌ترین برنامه‌های سیما که چندان هم خالی از اشکال نبود. در پرونده‌ی امروز نگاهی داریم به فرجام رادیو هفت... .

سگ‌کشی ممنوع

25 فروردین امسال خبرگزاری فارس ویدیویی از «سگ‌کشی دردناک با تزریق اسید» منتشر کرد. فارس هم‌چنین از افرادی گفته بود که در ازای تحویل لاشه‌ی هر قلاده‌ی سگ، 15 هزار تومان دریافت می‌کنند. این ویدیوی کمتر از 3 دقیقه‌ای سرآغاز ماجرایی پردامنه در فضای مجازی بود. در این ویدیوی دل‌خراش 4 نفر با صورت‌های پوشیده، با مهار کردن یک سگ، آمپولی را به او تزریق می‌کنند و سگ با زوزه‌ای دردناک جان می‌سپارد... .

این مطلب، مینی‌پرونده‌ی امروز صفحه‌ی زندگی سلام بود که استثنائاً زیر نظر آقای برند کار کردم.