درد دل

چند روزی هست که تنش در محیط کارم زیاد شده. اگر بیرون از روزنامه جایی داشتم، حتماً استعفا می‌دادم و می‌رفتم. در روزهای اولی که وارد روزنامه شده بودم، دوست داشتم همه‌ی روز را در محیط روزنامه باشم؛ اما حالا نه. این روزها از لحظه‌ای که به سمت روزنامه می‌روم، به زمان بازگشت فکر می‌کنم. اصلاً برای کار صفحه، کم نمی‌گذارم یا سرهم نمی‌کنم اما تنش‌ها امانم را بریده. بخشی تقصیر خودم است، بخشی تقصیر معاون سردبیر است و بخشی تقصیر صفحه‌آرا. هیچ شوقی برای کار ندارم. رتبه‌ی شغلی‌ام بالا رفته، حقوقم بالا رفته، مهارتم بیشتر شده اما هیچ‌کدام رضایت شغلی را برایم به ارمغان نیاورده. چند هفته‌ایست که تلاش می‌کنم تا به صفحه‌ی دیگری منتقل شوم، حتی با حقوق و رتبه‌ی شغلی پایین‌تر. دعا کنید تا از این صفحه خلاص شوم...

نیشگون؛ شهریه را چگونه جبران کنیم؟!

مطلب طنزی که توی ستون «نیشگون» امروز صفحه‌ی «همشهری سلام» چاپ شد.

سلام. رئیس اتحادیه‌ی دانشگاه‌های غیرانتفاعی به خبرگزاری مهر گفته امسال حدود ۸۰ الی ۸۵ درصد ظرفیت دانشگاه‌های غیرانتفاعی خالی مانده! خب با این وضعیت، ما می‌ترسیم از جلوی درِ دانشگاه‌های غیرانتفاعی رد شویم چون خدای نکرده ممکن است ما را به زور ببرند داخل و ثبت نام کنند! بعد احتمالاً بعضی‌هایشان بازاریاب استخدام می‌کنند تا برایشان مشتری جور کند! فرض کنید از فردا بازاریاب‌های دانشگاه‌های غیرانتفاعی، می‌آیند سر کار یا دم در خانه شما و مثل سرشمارهای مرکز آمار، از مدرک تحصیلی‌تان می‌پرسند و سعی می‌کنند شما را برای دانشجو شدن، «پِرزنت» کنند! البته این خبر برای دانشجوهای این دانشگاه‌ها، هم خبر خوبی است و هم خبر بدی. خبر خوب برای این‌که کلاس‌هایشان از بس خلوت است، مثل کلاس خصوصی می‌ماند و  بازده کلاس کلی می‌رود بالا! خبر بد برای این‌که چون دانشجوها کم هستند، باید همین دانشجوها، آن‌قدر شهریه بدهند که هزینه‌های دانشگاه را جبران کنند یعنی باید به جای آن 80 درصدی که نیستند هم شهریه بدهند!