این یادداشت، مربوط به چند روز پیش است و «امروز»، اشاره به همان چند روز پیش دارد!
قاعده این است که سردبیر همیشه در دسترس باشد. معاونان سردبیر و حتی دبیران گروه‌ها بتوانند به راحتی پیدایش کنند تا درباره‌ی سیاست‌های روزنامه و حد و مرزهای دروازه‌بانی اخبار سؤال کنند. ولی تازه امروز صبح، سردبیر ما، اتاق‌دار شده! تا قبل از این، هر دو هفته یک بار می‌دیدیمش؛ آن هم در حد سلام و علیک 1 دقیقه‌ای. حالا همان هم تعطیل شد!
مشکل کجاست؟! به نظر من این‌جاست که همه‌ی کارها به یک نفر ختم می‌شود. وقتی مدیریت قسمت‌های مختلف (که هرکدامشان به تنهایی وقت یک نفر را می‌گیرد) در یک نفر مجتمع باشد، همین می‌شود که نمی‌بینید و من می‌بینم!
گرچه در کار من تأثیر زیادی ندارد اما (باز هم مهم است که:) خدا بخیر کند!
