یکی دو هفته‌ی پیش وقتی بنا به عادت، کانال‌های تلویزیونی را بالا و پایین می‌کردم، در شبکه‌ی مستند، به برنامه‌ای رسیدم به اسم «سیمرغ»؛ عده‌ای پشت یک میز بلند نشسته بودند و صحبت می‌کردند. فضا قدیمی بود و بیشترشان سبیل داشتند. بلافاصله به ذهنم رسید که احتمالاً اعضای سازمان مجاهدین خلق هستند؛ پیش از این در چند فیلم مستند، اعترافات مجاهدهای دستگیرشده را دیده بودم. چند لحظه‌ی بعد، از روی نوشته‌های تصویر، معلوم شد اعضای دستگیرشده‌ی «حزب توده» هستند. چند دقیقه هم صبر کردم تا تحلیل‌های بعد از اعترافات را بشنوم؛ اما دیدم نه! خبری نیست که نیست! فیلم مستند نیست و برداشته‌اند فیلم اعترافات را از اول تا آخر پخش می‌کنند! با تعجب از پای تلویزیون بلند شدم.
چند روز بعد در دیدار رهبری با دانشجویان (که حدود یک ماه قبل برگزار شده بود و من تازه فیلمش را می‌دیدم) ناگهان دیدم رهبری از اعترافات اعضای حزب توده گفته: «همان‌هایی که عضو حزب توده بودند و بیست سال زندان هم کشیده بودند، بعد آمدند در تلویزیون جمهوری اسلامی، بدون این‌که فشار و زوری وجود داشته باشد، «غلط‌‌کردم‌نامه» را نوشتند و خواندند!» و «این جزو اسناد بسیار باارزش صداوسیما است؛ نگذارند از بین برود؛ این‌ها خیلی چیزهای باارزشی است.» سرنخ ماجرا به دست آمد!
شاید تعجب کنید ولی در بین مدیران صداوسیما در تمام این سال‌ها، احتمالاً به ذهن هیچ‌کدامشان نرسیده که این اعترافات را از تلویزیون پخش کنند یا درباره‌ی حزب توده (و سایر گروه‌های چپ) فیلم‌های مستند بسازند و پخش کنند! همه منتظرند تا ببینند رهبری چه می‌گوید! وقتی گفت درباره‌ی حزب توده فیلم پخش کنید، بروند فیلم‌ها را Play کنند! وقتی هم گفت درباره‌ی سبک زندگی ایرانی-اسلامی پخش کنید، چون چیزی ندارند، خودشان را می‌زنند به کوچه‌ی علی چپ!
خسته نباشید!