امروز آغاز دومین دوره‌ی وبلاگ‌نویسی بنده‌ست.
یادداشت ادامه مطلب را برای یک نشریه‌ی دانشجویی نوشتم. یادداشت مذکور تیتر نداشت و به همین دلیل، تیتر این پست اینگونه است.
هر ساله در اردیبهشت ماه، بزرگترین رویداد فرهنگی ایران برگزار می‌شود که البته در چند سال گذشته از تأثیر آن بر فضای فرهنگی کشور کاسته شده‌است. بیست و هفتمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران امسال درحالی برگزار شد که کتاب و کتاب‌خوانی در ایران در وضع بحرانی قرار دارد. امروزه در این کشور 75 میلیونی کتاب‌هایی چاپ می‌شوند که فقط 400 یا 500 نسخه تیراژ دارند. روی زشت‌تر ماجرا وقتی عریان می‌شود که به تمدن و فرهنگ این ملت توجه کنیم! شمارگان کتاب‌ها در همین کشور تا 20 سال پیش از 5000 کمتر نمی‌شد. اما چه اتفاقی افتاده است که طی دو دهه تا این حد وضعیت کتاب‌خوانی بدتر شده است؟ چه عواملی این شرایط را سبب شده‌اند؟ نوشته‌ی پیش رو در پی یافتن پاسخ به این سؤالات است.
