وقایع تروریستی دو هفته‌ی پیش پاریس، مثل حمله به دفتر نشریه‌ی «شارلی ابدو» در دی ماه پارسال، طبق معمولِ اتفاقات تروریستی اروپا و آمریکای شمالی، بهانه خوبی به دست رسانه‌های بزرگ غربی و گروه‌های ضداسلامی داد تا پروژه‌ی بزرگ اسلام‌هراسی را با شدت بیشتری ادامه بدهند. در این بین، رهبر انقلاب اسلامی برای مقابله با این جریان، نامه‌ای سرگشاده خطاب به جوانان غربی منتشر کردند که به نوعی در ادامه‌ی نامه‌ی پارسال ایشان بود اما این بار به جای «دعوت به شناخت بی‌واسطه از اسلام»، از «تروریسم به عنوان یک درد مشترک بین مسلمانان و غربی‌ها» سخن گفتند اما چون قاعدتاً رسانه‌های غربی بنا بر سیاست‌هایشان، بنا ندارند پیام این نامه را به مخاطبانش برسانند، این بار رسانه، ما مردم هستیم. مینی‌پرونده‌ی امروز «زندگی سلام» به راهکارهایی اختصاص دارد که به کمک آن‌ها و بدون نیاز به مهارت‌های خاص و تنها با داشتن حساب کاربری در شبکه‌های اجتماعی، می‌توانیم پیام رهبر انقلاب را به دست جوانان غربی برسانیم:

نیازی به ترجمه نیست

به عنوان اولین نکته باید بدانید که نامه به 19 زبان مختلف ترجمه شده و با یک جستجوی ساده در اینترنت، پیدا می‌شود. بنابراین از بابت این‌که به زبان انگلیسی یا دیگر زبان‌ها مسلط نیستید نگران نباشید.

هشتگ را فراموش نکنید

فایده‌ی هشتگ (#) در شبکه‌های اجتماعی این است که با کلیک روی آن می‌شود به راحتی پست‌های مرتبط را پیدا کرد. بنابراین بهترین راه برای کسی که بخواهد اطلاعات بیشتری درباره‌ی نامه به دست بیاورد یا پست‌های دیگر را در این‌باره ببیند، استفاده از هشتگ است. هشتگ اصلی این نامه، #CommonWorry به معنای «درد مشترک» است و به پدیده ترویسم به عنوان درد مشترک دنیای اسلام و دنیای غرب اشاره می‌کند.

استفاده از حساب‌های Khamenei.ir

یکی از ساده‌ترین راه‌ها برای انتشار نامه، بازنشر پست‌هایی است که حساب‌های کاربری منتسب به پایگاه Khamenei.ir منتشر می‌کنند. این حساب‌ها که در بیشتر شبکه‌های اجتماعی (فیسبوک، توییتر، اینستاگرام، گوگل پلاس، تلگرام و...) حضور فعال دارند، تصاویر حرفه‌ای و متن‌های برگزیده‌ای از نامه و هم‌چنین مرتبط با نامه قرار می‌دهند که خیلی به کارتان می‌آید؛ مخصوصاً اگر زمان کافی برای گفتگوی دو نفره با جوانان غربی یا کامنت گذاشتن برایشان نداشته باشید.

کامنت‌گذاری در صفحات اجتماعی

اگر فرصت مبسوط‌تری دارید، یکی از راه‌های انتشار نامه، ارسال کامنت در صفحات مختلف در شبکه‌های اجتماعی است. طبیعتاً بهترین جا، صفحات افراد مشهور است که مخاطبان زیادی دارند و کامنت‌هایی که برایشان می‌آید، بیشتر از بقیه خوانده می‌شود. اگر به صفحه‌ی افراد غیرسیاسی می‌روید، مواظب باشید که صفحه‌ی آن‌ها را به هم نریزید. بنابراین فقط زمانی کامنت بگذارید که قبل از شما کسی درباره‌ی این نامه کامنتی نگذاشته باشد. اما برای سیاسیون، این مشکل وجود ندارد، چون صفحات آدم‌های سیاسی، بیشتر از آن‌که شخصی باشد، خبری است و محل ارسال کامنت‌های گوناگون درباره موضوعات مختلف. یکی از جاهای دیگری که جوانان و نخبگان غربی بیشتر به آن سر می‌زنند، حساب‌های کاربری دانشگاه‌ها در شبکه‌های اجتماعی است. طبق معمول باید این‌جا هم قاعده‌ی «تکراری نبودن کامنت» و «بحث و جدل نکردن درباره‌ی موضوع» را رعایت کنید؛ به دو دلیل: یکی این‌که ماجرایی مثل اتفاقاتی که برای صفحه‌ی «لیونل مسی» در فیسبوک پیش آمد، تکرار نشود و دیگری این‌که صفحات شخصی، واقعاً شخصی هستند و جای مناسبی برای بررسی نامه‌ی رهبر انقلاب نیستند.

یک نکته‌ی مهم

برای این‌که حساب کاربری‌تان توسط شبکه‌های اجتماعی بسته نشود، بهترین کار این است که کامنت‌هایتان را در ساعت‌های مختلف شبانه‌روز بنویسید. یعنی اگر یک‌دفعه «اینستاگرام» را باز کنید و برای 500 نفر پیام بگذارید، اینستاگرام به صورت خودکار، حساب کاربری شما را به عنوان حساب اسپمر (یعنی کسی که هرزنامه ارسال می‌کند) تشخیص می‌دهد و ممکن است آن را ببندد.

آدم‌های معمولی را از یاد نبرید

علاوه بر صفحات اجتماعی آدم‌های معروف، شما می‌توانید به راحتی چند نام اروپایی مثل Christian، Harold، Carl، Kenneth، George و... را که در فیلم‌ها یا مسابقات فوتبال مختلف شنیده‌اید، در شبکه‌های اجتماعی جستجو کنید تا کاربرهای عادی غربیِ این شبکه‌ها را پیدا کنید. آن‌جا می‌توانید برای یکی از پست‌های آخرشان کامنت بگذارید. توجه کنید که در مجموع بهترین و کوتاه‌ترین متنِ ممکن، یک جمله کلیدی از متن نامه، به اضافه‌ی همان هشتگ اصلی این نامه یعنی #CommonWorry است.