پیش از این‌که خبرنگار روزنامه شوم٬ چه در نشریات دانشجویی و چه در سایت‌های خبری و... مطالبی بدون منبع می‌دیدم. یا به طور اتفاقی٬ مطلبی پیدا می‌کردم که بخشی را از جایی رونویسی کرده اما منبع را ذکر نکرده. به دلایل مختلف از جمله اعتقادی که به شفاف‌سازی داوطلبانه‌ی رسانه‌ها دارم٬ از این رفتار بعضی از رسانه‌ها بدم می‌آمد.
مدتی که از کارم در روزنامه گذشت٬ متوجه شدم بعضی‌ها این کار را به قاعده تبدیل کرده‌اند! طبیعتاً بیشتر ناراحت شدم؛ تا بالأخره درخشش تخصص و هوش را در یک نفر دیدم. او می‌توانست (و هنوز هم می‌تواند!) با یک دور مطالعه‌ی ساده و البته دقیق٬ قسمت‌هایی از یک مطلب را که از منبعی دیگر رونویسی شده٬ پیدا کند! (طبیعتاً با شناختی که از دانش و قلم نویسنده‌ی مطلب دارد) البته نمونه‌هایی که من دیدم٬ نشان از آن نیست که موردی از زیر دستش درنرفته باشد اما همین مهارت٬ اتفاق فوق‌العاده‌ایست.
آن روزنامه‌نگار متخصص را معرفی می‌کنم٬ به ۲ دلیل: ۱- به نظرم جوان‌مردانه نیست که او و مهارتش را ناشناخته بگذارم و ۲- خودش این سطور را نمی‌خواند.
همان‌طور که شاید حدس زده باشید٬ در ستایش تخصص «سیدمصطفی صابری» نوشته‌ام.